Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Βάραμε Πρόεδρε να σε βαρώ...

Ψάχνοντας τη πρόσφατη νομοθεσία που ψηφίστηκε στη Βουλή μας, εν καιρώ κρίσης και αγωνίας για το ΔΝΤ, για τα spreads, για τη πτώχευση του κράτους, για τις περικοπές που σχεδίαζε η κυβέρνηση και περιμέναμε με μεγάλη αγωνία να ακούσουμε και να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για τις τσέπες μας και για το μέλλον των παιδιών μας, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο, που περισσότερο για αστείο μου έμοιαζε, αντί για πραγματικότητα.
Ο τίτλος του "Δωρεάν παραχώρηση κατοικίας από τον Ο.Ε.Κ. για συνδικαλιστές θύματα βίας".
Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Το διάβασα 3-4 φορές για να καταλάβω ότι κάποιος δεν έκανε πλάκα.
Δεν ξέρω ποιον συνδικαλιστή αφορά το συγκεκριμένο άρθρο και ποιος είναι ο/οι τυχερός/οι που θα πάρει/ουν ένα κεραμίδι να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω και να νιώσουν ότι το κράτος τους υπολογίζει για όλα αυτά που έχουν προσφέρει. Να νιώσουν μια σιγουριά βρε αδελφέ. Δεν είναι λίγο να σε δείρουν στα καλά καθούμενα, συνδικαλιστής πράμα.
Και μην μου πείτε ότι οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει αναπηρία 67%. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό!!!

Αυτό είναι κράτος δικαίου είπα από μέσα μου.
Μεριμνεί για τα θύματα βίας αυτού του τόπου.
Συγχαρητήρια στον Πρωθυπουργό και στον υπεύθυνο Υπουργό αυτής της χώρας.
Εύγε στην Υπηρεσία, εύγε στον Ο.Ε.Κ..

Δεν μπορεί, θα βρω κάποια ρύθμιση, λέω, και για το παιδί που είχε "σκοντάψει" στη ζαρντινιέρα ή για την κακομοίρα τη μάνα που έχασε, από βομβιστική ενέργεια, το ένα της παιδί και έμεινε τυφλό το άλλο. Όλα τα μεριμνεί αυτό το κράτος, δεν μπορεί θα έχει μεριμνήσει και γι αυτούς.
Όμως, όσο και εάν έψαξα, όσο και εάν δεινοπάθησα να βρω άκρη μέσα στους νόμους και τα τρυπάκια της, δεν βρήκα τίποτα γι αυτούς και για κανένα άλλο πολίτη αυτής της χώρας, θύμα βίας είτε περιθωριακών στοιχείων αλλά ούτε θύμα του ίδιου του κράτους.

ΕΥΓΕ στο ΚΡΑΤΟΣ του ΔΙΚΑΙΟΥ που μας ΚΥΒΕΡΝΑ...



Δια του λόγου το αληθές, ακολουθεί ο νόμος.....


Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Πέντε μεγάλα αινίγματα της αρχαιολογίας ζητούν απαντήσεις



Ένα καταπληκτικό άρθρο που δημοσίευσε ΤΟ ΒΗΜΑ online


ΤΟ DΝΑ μίλησε και έριξε φως, την προηγούμενη εβδομάδα, σε ένα πανάρχαιο μυστήριο. Ο θρυλικός Τουταγχαμών, ο φαραώ με το χρυσό προσωπείο, πέθανε στα 19 του χρόνια από έναν πραγματικά καταραμένο συνδυασμό: μια σπάνια κληρονομική ασθένεια των οστών, ένα σπασμένο πόδι και το τσίμπημα ενός κουνουπιού που τον μόλυνε με ελονοσία. Αυτό έδειξαν οι γενετικές εξετάσεις στο μουμιοποιημένο σώμα του 3.300 χρόνια μετά τον θάνατό του. 
Μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε ότι η επιστήμη του 21ου αιώνα θα δώσει την απάντηση και σε άλλα μεγάλα αινίγματα της αρχαιολογίας, γρίφους που παραμένουν άλυτοι εδώ και αιώνες. Και δεν μιλάμε για θεωρίες και υποθέσεις, όπως για το πού βρίσκεται η χαμένη Ατλαντίδα, αλλά για χειροπιαστά ευρήματα και μνημεία, όπως ο Δίσκος της Φαιστού, το Στόουνχετζ, τα τεράστια αγάλματα στη Νήσο του Πάσχα, τα γεωγλυφικά της Νάσκα στο Περού και οι στρογγυλές μπάλες στην Κόστα Ρίκα. 
Ποιοι τα έφτιαξαν, πώς και, κυρίως, γιατί; Τι σκοπό εξυπηρετούσαν; Είναι μυστήρια που αντιστέκονται πεισματικά στη μία και μοναδική ερμηνεία. 
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα τα λίγα πράγματα που ξέρουμε για αυτά απλώς εξάπτουν περισσότερο τη φαντασία... 







Διαβάστε περισσότερα, εδώ....

.


 

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Πτωχεύουμε γιατί είχαμε τα πάντα!


Το εύστοχο άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου που δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 2010 από ΤΑ ΝΕΑ online.


Η λύση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος σε δεκαέξι λέξεις: «Οριστική απομάκρυνση από τις συμπεριφορές,τις νοοτροπίες και τις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση». Είναι η τελευταία φράση του Γιώργου Προβόπουλου στον πρόλογο της Εκθεσης που συνέταξε η Τράπεζα της Ελλάδος για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Η γενικότητα της διατύπωσης είναι και η δύναμή της ταυτόχρονα. Γιατί- όπως το συνηθίζει άλλωστε ο Προβόπουλος από τότε που ανέλαβε την κεντρική τράπεζα της χώρας- τοποθετεί και το πρόβλημα και τη λύση του πέρα από τους αριθμούς. Στους ανθρώπους! Αν μπορούσε, ενδεχομένως θα παράφραζε τη γνωστή ατάκα του Κέννεντυ: μη ρωτάς τι κάνει η ελληνική οικονομία για σένα, ρώτα τι κάνεις εσύ για την ελληνική οικονομία. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι τεχνοκρατική, είναι πολιτική. Υποδηλώνει ότι όλοι μαζί το βουλιάξαμε το καράβι, όλοι μαζί θα το σώσουμε. Αν το σώσουμε.

Κάθε χώρα, όπως έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους, τους επιχειρηματίες, τα ΜΜΕ, έτσι έχει και το δημοσιονομικό προφίλ που της αξίζει. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχει το ανάγλυφο της κοινωνίας της. Οι Έλληνες βάζουν και σ΄ αυτό τη σφραγίδα της αντινομίας τους. Στη χρεοκοπία και την οικονομική κατάρρευση δεν φτάσαμε γιατί μας έλειψαν οι πόροι και οι ευκαιρίες. Αντίθετα, τα τελευταία τριάντα χρόνια η χώρα υπερενισχύθηκε με κονδύλια. Και τα επιμέρους συστήματά της που τώρα καταρρέουν- Υγεία, Εκπαίδευση, Διοίκηση, Πρόνοια, Γεωργία κ.λπ.- υπερχρηματοδοτήθηκαν. Και... γι΄ αυτό καταρρέουν.

Δεν υπάρχει άλλη οικονομία στον πλανήτη που καταστράφηκε λόγω εισροής πόρων. Πτωχεύουμε γιατί είχαμε τα πάντα. Αν η Ελλάδα ήταν φιγούρα του ελληνικού κινηματογράφου, θα ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ως... Λάζαρος Χατζηφλόκας!

Πίσω από την οικονομική διαχείριση που απέληξε σε χρέη και ελλείμματα υπάρχουν οι πηγές της κακοδαιμονίας που επισημαίνει- περισσότερο με ουμανιστική διάθεση, παρά με οικονομολογική υπεροψία- ο κεντρικός τραπεζίτης: συμπεριφορές, νοοτροπίες, πολιτικές! Το ένα τροφοδοτούσε το άλλο και όλα μαζί το πολιτικό κλίμα που άνοιγε ανέμελα τη λεωφόρο της καταστροφής. Όλα έγιναν με τη συγκατάθεση της πιο ευτυχισμένης κοινής γνώμης της Ευρώπης! Οι κυβερνήσεις που διάλεγαν τον εύκολο δρόμο είχαν μαζί τους την πλειοψηφία του λαού. Αλλά αγνοούσαν αυτό που έλεγε ο θρυλικός Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ: «Στα οικονομικά η πλειοψηφία είναι πάντα λάθος».

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Στα σπίτια μας υπηρέτες...

Τα καταφέραμε και πάλι...

Νιώσαμε δυνατοί να σηκώσουμε ανάστημα και να βροντοφωνάξουμε ότι "σας έχουμε στο χέρι κύριοι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης". Αν δεν μας βοηθήσετε, αν δεν μας δανείσετε και εάν δεν μας στηρίξετε, θα καταφύγουμε στο Δ.Ν.Τ. ή θα κηρύξουμε πτώχευση και το Ευρώ μας και η ενιαία Ευρωπαϊκή μας οικογένεια θα κλονιστούν διεθνώς και θα υποβαθμιστούν.
Μόνο που την ώρα που το "λέγαμε" (το λέγαμε σε εισαγωγικά γιατί άλλοι παίζουν στις πλάτες μας και στο μέλλον των παιδιών μας) δεν το πιστεύαμε "εμείς" οι ίδιοι και το είπαμε πολύ χλιαρά.
Και τα μεγαλύτερα λαμόγια και καρχαρίες της οικονομίας το έπιασαν.
Το έπιασαν και μας την έστησαν.
Δεν τους πιάσαμε στον ύπνο.
Αυτοί θα μας πάρουν και τον γρύλο (από το άρθρο του Αλέξη Καλοκαιρινού στα ΝΕΑ).
Και αυτό ήταν και το τέλος μας.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Έλληνες αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στα απάνθρωπα εργοστάσια της τότε αναπτυσσόμενης Γερμανίας. Με σκυμμένο το κεφάλι δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, για ένα κομμάτι ψωμί, σε γραμμή παραγωγής. Από εκεί και το γνωστό άσμα, "... είμαι το νούμερο 8, όλοι με ξέρουν με αυτό, είναι το όνομα μου...".

Τώρα ήρθε ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος, μόνο που αυτός είναι οικονομικός.
Και με τα χρόνια, οι απάνθρωπες μέθοδοι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καταργήθηκαν.
Πλέον ο Έλληνας δεν θα χρειάζεται να μετοικήσει για να δουλέψει κάτω από Γερμανικό ζυγό.
Θα δουλεύει πλέον στην πατρίδα του, στο τόπο διαμονής του, για ένα κομμάτι ψωμί.

Ξεπουλάμε καθημερινά όλα μας υπάρχοντα στους Γερμανούς.
Μπορεί να μην πουλήσαμε τα νησιά μας στους Γερμανούς όπως είχαν προτείνει (άλλωστε δεν το επιτρέπει η ιστορία μας και οι αγώνες των προγόνων μας) αλλά θα τους τα δώσουμε προς εκμετάλλευση. Τους δώσαμε τις τηλεπικοινωνίες μας, τους δωρίζουμε τώρα και το "φως" μας.
Τους δίνουμε προς εκμετάλλευση τα αεροδρόμια μας και τους αυτοκινητόδρομους μας, ενώ τους πουλάμε από την άλλη τον τουρισμό μας.

Και τι μας μένει εμάς;
Η Βουλή και οι τριακόσιοι; (αυτούς βέβαια πολύ ευχαρίστως να τους στείλουμε να δουλέψουν σαν νούμερο 8 αντί να μας δουλεύουν αυτοί !)

Ένα κρατίδιο θα γίνει η Ελλάδα και θα στενάζει, όχι πλέον από τη γερμανική μπότα, αλλά από τα γερμανικά συμφέροντα.
Και εμείς στα σπίτια μας υπηρέτες και υπάλληλοι των γερμανικών εταιριών...


ΥΓ σε καμία περίπτωση δεν θέλω να κινδυνολογήσω. Απλά "φοβάμαι γι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα..."

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ο γρύλος

 

του Αλέξη Καλοκαιρινού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 22 Μαρτίου 2010
Από ΤΑ ΝΕΑ online

Εκτοξεύθηκαν τα spreads από ένα φραστικό λάθος του Πρωθυπουργού; «Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία», είπε ο Γιώργος Παπανδρέου στο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Δεν πρόκειται για λεκτικό σφάλμα. Στην τρέχουσα ελληνική, ο τύπος «βρισκόμαστε» χρησιμοποιείται και για το παρελθόν και για το παρόν. Στην παρελθοντική αναφορά, συνυπάρχει με τον μονοσήμαντο τύπο «βρισκόμασταν», τον οποίο, προς αποφυγή της παρεξήγησης, θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει. Αλλά, προς αποφυγή πάσης παρεξηγήσεως, θα μπορούσε να μη μιλήσει καθόλου. Η κυβερνητική ακράτεια λόγου δεν ωφελεί την ελληνική υπόθεση. «Αν δεν εγγυηθείτε τη σωτηρία μας εδώ και τώρα, θα πάμε στο ΔΝΤ» βιαστήκαμε να δηλώσουμε τις προάλλες στους Ευρωπαίους εταίρους μας. «Να πάτε, να πάτε» μας αντιγύρισαν εκείνοι που μας περίμεναν στη γωνία. «Δεν θα αφήσω τη χώρα να χρεοκοπήσει» βροντοφώναξε προχθές ο Πρωθυπουργός στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Πέρα από το χλιαρό χειροκρότημα που εισέπραξε, και μόνο ο δραματικός προσωπικός τόνος της δήλωσης αρκεί για να αντιστρέψει το περιεχόμενό της στη σκέψη όσων μας παρακολουθούν από απόσταση.

Φαίνεται ότι ζούμε σε μια παρεξήγηση. Αλλά δεν είμαστε απλώς τα θύματά της. Θεωρήσαμε ότι ήταν αρκετό να εξαγγείλουμε μέτρα για να πέσουν σε μια νύχτα τα επιτόκια δανεισμού. Τα επιτόκια μπορεί να έπεφταν αν είχαμε την ψυχραιμία να εφαρμόσουμε τα μέτρα κλείνοντας για μερικές εβδομάδες το στόμα μας. Αλλά, και να θέλουν, δεν τα αφήνουμε να πέσουν.

Μοιάζουμε με τον τύπο στο ανέκδοτο, που μένει από λάστιχο και πηγαίνει να ζητήσει γρύλο από γειτονική αγροικία. Στον δρόμο κουρντίζεται με το ενδεχόμενο ο ιδιοκτήτης να του αρνηθεί και φτάνοντας, μόλις εκείνος του ανοίγει την πόρτα, αντί να ζητήσει το εργαλείο, του λέει: «Άι στον διάολο κι εσύ και ο γρύλος σου». Στην περίπτωσή μας τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα: δεν κοιτάξαμε καν μήπως έχουμε γρύλο στο πορτμπαγκάζ.

ΚΥΡ.... 25η Μαρτίου

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Κ Α Π Ο Τ Ε. . . . .
ΣΗΜΕΡΑ ..
ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές
έχει δύο
δουλεύαμε οκτώ ώρες
έχουμε χάσει το μέτρημα
είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας
τα λέμε μέσω του MSN και Skype
είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας
κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.
πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά
πίνουμε εμφιαλωμένο και ... αρρωσταίνουμε
παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες
παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation
είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε
έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα
κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι
κυκλοφορούμε με τζιπ 2.000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ ... 3000 κυβικών
είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας
δεν έχουμε χρόνο για κανένα ....
η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό
είναι μαλακία
λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό
μας τένα λέει ο πλοηγός
ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και ήμασταν ευτυχισμένοι ...
ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα ...
είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος
τα βλέπουμε στην τηλεόραση
ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά
το λέμε και με SMS
αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια
τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο
τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από ανθρώπους σα το Σεφέρη
παίρνουν από την Βανδή ...
ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία
δεν πάμε γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες
μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.
έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι κατα τύχη ..
οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή
τραγουδούν με το κορμί ...
ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη
ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου
είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».
Λέμε «Αυτός φταίει» ...
Τα παιδιά έβλέπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα
βλέπουν τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν ... τους κακούς.
νοιαζόμασταν για το γείτονα
τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς ..
Ζούσαμε με ένα μισθό
ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε
Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό
μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια ..
τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός, ο φίλος .... 
μας δανείζουν οι τράπεζες
δουλεύαμε για να ζήσουμε
ζούμε για να δουλεύουμε
δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο αισιόδοξοι, ακόμη κι ευτυχισμένοι!
έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας ...
Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή ....

Αναγνώστες